นอกเหนือจากการที่สิทธิบัตรนั้น จะช่วยป้องกันไม่ให้การประดิษฐ์หรือนวัตกรรมของเราสามารถถูกละเมิดได้โดยง่ายแล้วยังสามารถใช้ในการสร้างมูลค่าหรือว่าก่อให้เกิดรายได้เจ้าของสิทธิบัตรได้อีกด้วย ไม่ว่าจะเป็นการผลิตสินค้าหรือผลิตภัณฑ์นั้น ๆ จำหน่ายโดยตรง หรือถ้าหากเจ้าของสิทธิบัตรไม่ต้องการที่จะผลิตสินค้าจำหน่ายด้วยตนเอง อีกหนึ่งวิธีที่เป็นที่นิยมในการก่อให้เกิดรายได้ คือ การอนุญาตให้ใช้สิทธิ (Licensing) นั่นเอง

         ด้วยความที่สิทธิบัตร รวมไปถึงทรัพย์สินทางปัญญาประเภทอื่น ๆ ได้ถูกรับรองว่าเป็นทรัพย์สิน (Property) ประเภทหนึ่งอย่างถูกต้องตามกฎหมาย หมายความว่า ทรัพย์สินย่อมสามารถถูกซื้อ ขาย ให้เช่า ได้โดยชอบ ตามความต้องการของเจ้าของทรัพย์สินเลย ด้วยเหตุนี้ จึงเป็นการเปิดช่องให้สามารถต่อยอดในการสร้างมูลค่าจากทรัพย์สินทางปัญญาได้อย่างถูกกฎหมาย แทนที่จะได้รับประโยชน์แค่จากทรัพย์สินทางปัญญาเพียงในมิติของการป้องกันการละเมิดเท่านั้น

          ลองนึกภาพตามว่าถ้าสมมุติเราเป็นเจ้าของที่ดินอยู่หนึ่งผืน โดยมีชื่อเป็นเจ้าของในโฉนดที่ดินอย่างถูกต้อง ในกรณีที่เราอยากลงทุนสร้างธุรกิจขึ้นมาโดยใช้ประโยชน์จากที่ดินผืนนั้น ไม่ว่าจะเป็น ร้านอาหาร คาเฟ่ หรือโรงแรม ต่างก็ต้องอาศัยเงินมาลงทุนจำนวนมาก จึงจะสามารถก่อให้เกิดธุรกิจที่เป็นรูปเป็นร่างได้ แต่ถ้าหากไม่ดำเนินการใด ๆ กับที่ดิน ก็จะต้องลำบากในการหาเงินไปจ่ายภาษีที่ดินรายปีอีก แทนที่จะปล่อยให้ที่ดินอยู่เฉย ๆ เจ้าของที่ดินจำนวนมากจึงที่จะปล่อยเช่าที่ดิน ในมุมมองของการเป็นเจ้าของสิทธิบัตรก็เช่นเดียวกัน หลายกรณีที่เจ้าของสิทธิบัตรนั้นมีเทคโนโลยีหรือนวัตกรรมอยู่ในมือแล้ว แต่อาจจะยังไม่พร้อมดำเนินการด้วยตนเอง หากให้มองภาพโดยง่าย ๆ การอนุญาตให้ใช้สิทธิ (Licensing) จึงเปรียบเสมือนการปล่อยเช่าที่ดินนั่นเอง ซึ่งเป็นการปล่อยให้นักลงทุนรายอื่น ๆ นำการประดิษฐ์หรือนวัตกรรมของเราไปสร้างมูลค่าแทน

         ทั้งนี้ การอนุญาตให้ใช้สิทธิ (Licensing) ไม่ใช่การขายหรือโอนสิทธิ เพียงแต่เป็นการอนุญาตให้ใช้ประโยชน์จากการผลงานนั้นเท่าที่อยู่ภายใต้สัญญาที่จัดทำระหว่าง “ผู้ให้สิทธิ (Licensor)” และ “ผู้ซื้อสิทธิ (Licensee)” เท่านั้น โดยความเป็นเจ้าของในผลงานดังกล่าวจะไม่มีการถ่ายโอนหรือว่าเปลี่ยนแปลง ซึ่งรูปแบบการอนุญาตให้ใช้สิทธิอาจมีได้หลากหลายรูปแบบ ขึ้นอยู่กับข้อตกลงของทั้งสองฝ่าย